Излезе од печат книгата „Вистинската слобода: романски новомаченици и исповедници“ (28.09.2017 17:00)
Неодамна излезе од печат книгата „Вистинската слобода: романски новомаченици и исповедници“, во издание на Струмичката епархија, a по повод педесет години од возобновувањето на автокефалноста на МПЦ – ОА. Во книгата се опфатени житија и поуки на новомаченици и исповедници за време на комунистичкиот режим во Романија (1942 – 1964).
„Книгата е полна со потресни делови, кои произлегуваат од богатата ризница на светите срца на овие луѓе. Како што вели Димитру Бордејану: ’Сведоштва откинати од душата и разумот на група млади и чесни воини пред Бог, млади кои поставија за цел сѐ што имаа добро во нив, а во служба на правдата, слободата и верата. Свесни за нивната историска задача, храбро и до највисокото жртвување им служеа на народот и на Христовата Црква‘“ (о. Константин Митев, извадок од воведот на книгата).
Средствата од продажбата на книгата ќе бидат наменети за изградба на параклис во Заводот за заштита и рехабилитација – Бања Банско, Струмица.
Денес, по повод Светскиот ден на преведувачот, „30 Септември“, во Скопје, оваа книга ја доби наградата „Архиепископ Гаврил“ за најуспешен превод од областа на духовната литература за 2017 година од страна на Сојузот на литературни преведувачи на Македонија.
***
„Блажени се христијаните што на ваков начин ќе ги разберат зборовите на псалмопејачот Давид: ’Кога бев на мака, Го призвав Господ и Он ме услиши‘ (Пс. 117, 5), и подлабоко ќе размислат за настаните во нивниот живот што Божјата промисла им ги реди за совршенство во Христос, и за крстот што треба да го носиме секој ден. Блажени се тие што на ваков начин ќе ги разберат зборовите на Спасителот: ’А тесни се вратите и тесен е патот што водат кон животот, и малкумина го наоѓаат‘ (Матеј 7, 14), и не само што на ваков начин ведро ќе ги прифатат тешките и болни случувања во животот, туку и ќе дадат сѐ од себе за да не се залажат и задоволат со млак и удобен живот, што значи да бараат да ги живеат, според своите можности, страдањата од Христовиот Крст.
Така, како што велеше еден од овие светители, отец Арсениј Папачок: ’Знаете ли што значи крстот? Да го носиш тоа што не ти се допаѓа – но со радост‘, како и: ’Ниеден христијанин на никаков начин не е ослободен од својот крст, бидејќи страдањето е дар Божји‘. Зошто? Зашто ти овозможува да ја покажеш својата љубов кон Него. И, навраќајќи се повторно на зборовите на псалмопејачот: Кога бев на мака, Го призвав Господ, за добриот и верен христијанин тоа значи не само да чека и да ги трпи маките и страдањата во животот, туку и да се подготвува за нивното доаѓање, и да се навикне да не ужива во овој минлив свет, што нѐ приковува за земјата. Оттука произлегува и поуката дека допуштањето малку страдање во нашиот живот е еден од најчестите совети на нашите Свети Отци, затоа што и Спасителот наш не нѐ спаси седејќи во фотелја, уживајќи во комфор и секаков вид сладострастие (иако, бивајќи Бог, можеше да си дозволи), туку преку Крстот и страдањето го издејствува нашето спасение.“
монах Митрофан
Манастир Сихастрија, Њамц, Романија
(извадок од предговорот на книгата)
***
Во 1954 година, Воскресението Христово го празнувавме под земја. Направивме камбани од бургиите, а ножевите за сечење камен ги врзавме со јаже, ги удиравме со една железна шипка и така го објавивме почнувањето на службата. Чуварите се исплашија и се сокрија, но не се осмелија да им јават на секуристите. А и потоа ништо не рекоа.
Сите ламби ги изгаснавме. Потоа, отец Антол ја запали неговата ламба и рече: „Дојдете да земете светлина!“, и сите ги запаливме ламбите. Службата продолжи и почнавме да пееме „Христос воскресна“. Служевме Света Литургија осумстотини метри под земја, со ламбите со карбид в раце – ни стравот, ни темнината, ни длабочината на земјата не можеа да ги спречат нашите гласови од длабочината на душата да Му воздадат слава на Бог. Неколку мигови живеевме заборавајќи дека сме затвореници.
Насред службата кон нас се приближи шефот на доушниците, Петреску; и тој беше затвореник како нас. Колегите нѐ прашаа:
– Што да правиме?
– Ништо, продолжуваме! – им одговорив.
Кога Петреску го виде нашиот спокој, ништо не се осмели да каже, и тој се нареди меѓу другите затвореници и присуствуваше на Светата Литургија докрај.
Таква сила и благодат имаа овие Свети Литургии, на кои преку смелоста да ги служиме ние самите Му се принесувавме на Бог како жртва – така што многумина од лошите ѕверови станаа кротки јагниња и беше чудо да се види како, иако не секогаш тоа го покажуваа јавно, во нивните срца настануваше промена. Духовниот меч на благодатта ги пробиваше нивните срца и ги омекнуваше овие луѓе за кои никој не би помислил дека ќе има спасение.
о. Николај Гребења
***
Најважниот опит што може да се стекне во животот е да се познаеш самиот себе во својата апсолутна зависност од Бог. И таму, во затворот откривавме дека не сме сами во своите маки, дека постои Бог, Кој нѐ следи и ни помага во борбата, само ако се има добра волја и надеж. Спознавајќи се самите себе, ја откривавме повисоката смисла на животот, неговата висока предназначеност, многу повисока од ништожноста на секојдневниот живот, ја откривавме силата над самите себе така како што никогаш не ќе се спознаевме во околностите на обичниот живот.
Во затворот Бог беше поблиску до нас повеќе отколку во кои било други околности. Во затворот се родија најсилните луѓе. Комунистите не го разбираа ова – дека на крстот душата добива вистинска слобода, дека сите нивни начини за психичко и физичко измачување и малтретирање, сите начини за „превоспитување“ направија повеќе светители отколку робови, и ја осветија земјата на татковината со маченичка крв.
о. Јустин Парву
(извадоци од книгата)
За дистрибуција на книгите можете да се обратите кај о. Константин Митев,
тел. 070-435-580.
